O MIEJSCU, w którym dziś jestem
05/12/2023
Równowaga w codzienności
12/12/2023
Tysiące hektarów pierwotnego lasu
Puszcza Białowieska to ogromnie cenny zasób przyrodniczy Polski. Jest jednym z najstarszych, najbardziej naturalnych i jedynym zachowanym w Europie lasem pierwotnym.
W 1932 roku na terenie Puszczy Białowieskiej utworzono Park Narodowy. Od tego czasu Park jest chroniony przed wylesianiem oraz innymi szkodliwymi działaniami człowieka. Pamiętajmy, człowiek potrafi tworzyć, ale też niszczyć.
Puszcza Białowieska zlokalizowana jest na pograniczu polsko-białoruskim. Jej powierzchnia wynosi około 1500 km² (150000ha). Las jest gęsty i ciemny. Drzewa rosną w nim tak blisko siebie, że rozłożyste korony zupełnie odcinają mieszkańców zielonego parteru od światła słonecznego. To wywołuje niesamowicie mroczną atmosferę. Gdy będziesz wędrować mniej wydeptanymi ścieżkami z pewnością poczujesz się jak w baśni. W każdej porze roku, o każdej godzinie las wygląda inaczej. Wiosną rozbudza jak rozśpiewany radosny skowronek, jak dziki zając czmychający energicznie pomiędzy krzaczki jałowca. Latem jak lepki budyń leniwie wciąga w swój ciężki od upałów mikroklimat. Jesienią pełny jest bajania runa leśnego: liści, igliwia, grzybów, mchu. A zimą otwierają się przed wędrowcami mistyczne wrota bieli i ciszy, które nawołują do medytacji chodzonych.
Puszcza Białowieska na liście UNESCO
Puszcza Białowieska została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO w 1979 roku. Był to pierwszy obiekt przyrodniczy w Polsce, który otrzymał to wyróżnienie. W 2014 roku obszar wpisany na listę zostaje rozszerzony o dodatkowe 10 800 hektarów (105 km²). Ten fakt potwierdza, że jest to miejsce o wyjątkowej wartości przyrodniczej, ekologicznej i kulturowej.
W Puszczy rezyduje dziś 965 żubrów i jest to największa populacja w Europie. Są one żyjącym symbolem Puszczy Białowieskiej. Oprócz żubrów, w puszczańskich lasach żyje wiele innych gatunków zwierząt, w tym: wilki, rysie, niedźwiedzie, dziki, jelenie, sarny, bobry, lisy, kuny, borsuki.
Jako atrakcyjne i nietuzinkowe miejsce turystyczne milcząco lecz obiecująco wabi turystów do swoich lasów, parków i innych wydzielonych miejsc. Warto skorzystać z tego wezwania, aby dotknąć, zobaczyć i poczuć tę baśniową krainę.
Do parku można dojechać samochodem lub autobusem. Znajdziesz w nim liczne szlaki turystyczne, które umożliwiają zagłębienie się w ciemny, harmonijny i gęsty bezmiar puszczy.
O żubrach, które strzegą Puszczy
W głębi magicznej, prastarej Puszczy Białowieskiej, w miejscu, gdzie drzewa rosną tak gęsto, że światło słoneczne z trudem przedziera się do niższych partii lasu, żyją żubry. Największe dzikie zwierzęta w Europie, których rola w Puszczy jest nie do przecenienia.
Żubry są potężnymi i majestatycznymi zwierzętami. Ich ciemnobrązowa bujna sierść, czarne grzywa i ogon sprawiają wrażenie idealnych okryć dla tego ssaka. Rogi są długie i mocne, a tytaniczne nogi mogą osiągnąć nawet 1,5 metra długości. Wielkość żubra zależy od wieku i płci. Waga chłopaka wynosi od 440 do 920 kg (to prawie 1 tona!), a wysokość w kłębie dochodzi do 188 cm. Dziewczyny natomiast są nieco lżejsze i mniejsze, bo ważą od 320 do 640 kg. Pomimo sporych rozmiarów oraz wagi żubry potrafią biec nawet z prędkością 40 km/h i bez problemów przeskoczyć szeroki strumień lub płot.
Według odległych legend, żubry są strażnikami Puszczy. Chronią ją przed wszelkim złem i swoim istnieniem zapewniają w niej harmonię. Mówi się, że jeśli żubry opuściłyby Puszczę, to wkrótce zniknęłaby ona z powierzchni Ziemi.
Legenda o strażnikach Puszczy
W prastarych, odległych czasach, gdy świat był jeszcze bardzo młody, żubry były o wiele liczniejsze. Żyły w całej Europie, od Hiszpanii aż po dalekie krańce Rosji. Jednak z biegiem czasu niestety ich liczebność zaczęła spadać. Ludzie polowali na nie dla mięsa i skór, a lasy, w których żyły, stopniowo i systematycznie wycinano.
W końcu nadszedł ten smutny moment, gdy w Puszczy Białowieskiej zostały tylko dwa żubry. Ostatni potomkowie odwiecznego pokolenia strażników tych lasów. Były to samiec o imieniu Borys i samica o imieniu Basia (moja imienniczka!).
Borys i Basia byli bardzo samotni. Nie mieli nikogo, kto mógłby im towarzyszyć w wędrówkach po Puszczy ani tym bardziej nikogo, kto wspierałby ich w ochronie tych prawiekowych lasów. W głębi swych dusz wiedzieli, że Puszcza to dom wielu zwierząt, od tych maleńkich do tych dużych. Rozumieli, że jest ona cierpliwą nauczycielką w postaci gęstych lasów, czystego powietrza, atmosfery równowagi i spokoju. Wiedzieli też, że Puszcza jest bardzo ważna dla człowieka, tego który niestety systematycznie ją niszczył. Basia i Borys nie poddawali się jednak i każdego pojedynczego dnia walczyli o swoje przetrwanie oraz o zachowanie świętej Puszczy.
Pewnego dnia, gdy Borys i Basia przemierzali las natknęli się na grupę myśliwych. Myśliwi, jak to myśliwi byli gotowi zabić żubry, ale wtedy stało się coś niezwykłego.
Z nieba zstąpiła pomiędzy nich świetlista istota. Była to piękna, smukła kobieta o długich, złotych włosach i obłędnie niebieskich oczach. Przepiękna zjawa obwieściła żubrom nowinę: że są tymi, które zostały wybrane. Jako ostatni z ostatnich, jako strażnicy Puszczy mają za zadanie chronić ją przed wszelkim złem.
Mądra kobieta podarowała żubrom magiczne moce. Borys potrafił teraz strzelać ze swoich rogów piorunami, a Basia mogła leczyć wszelkie rany. Dzięki tym zdolnościom żubry były w mocy o wiele skuteczniej walczyć o przetrwanie swoje – jako gatunku, ale też o życie całej Puszczy. Taka była ich misja. Żyć, chronić, rozmnażać się i każdego dnia dawać dowód na istnienie puszczańskich cudów.
Borys i Basia żyli długo i szczęśliwie. Mieli wiele dzieci, które z pokolenia na pokolenie również stawały się wspaniałymi strażnikami tych zaczarowanych lasów. Dzięki temu żubry przetrwały i do dziś żyją w Puszczy Białowieskiej.
Legenda o żubrach jest opowieścią o sile Natury i o tym, jak ważne jest, aby ją chronić. Żubry są symbolem harmonii i równowagi w przyrodzie. Ich obecność w Puszczy Białowieskiej jest gwarancją, że ta pradawna kraina zachowa swoje autentyczne i oryginalne piękno oraz niebywałe bogactwo.
Ty też możesz zobaczyć żubry na wolności
Istnieje wielkie stado żubrów, które żyje w okolicach Łosinki i pobliskich wsi. Tylko zimą wychodzą całą gromadą na okoliczne pola i wśród czarniawego śniegu się pasą. Zaplanuj zimową podróż w te strony, aby zachwycać się cichym Podlasiem zimową porą, a z pewnością natkniesz się na wspaniałych strażników Puszczy na wolności.
